De cruciale rol van de politie bij het reageren op zelfmoordmeldingenDe cruciale rol van de politie bij het reageren op zelfmoordmeldingen

1. Introductie

Zelfmoord is een tragisch en complex probleem dat wereldwijd miljoenen mensen raakt. Een belangrijk onderdeel van de reactie op dit probleem is de rol van de politie. Maar wat houdt deze rol precies in? En hoe goed zijn politieagenten voorbereid om deze gevoelige situaties te behandelen? In dit artikel gaan we dieper in op deze vragen.

2. De rol van de politie bij het reageren op zelfmoordmeldingen

Wat zijn zelfmoordmeldingen?

Zelfmoordmeldingen zijn situaties waarin een persoon aangeeft of suggereert dat hij of zij van plan is zelfmoord te plegen. Deze meldingen kunnen op vele manieren worden gedaan: direct aan een vriend, familielid of professional, via sociale media of via een noodoproep naar de politie.

Wat wordt er van de politie verwacht bij zelfmoordmeldingen?

De politie heeft een aantal cruciale taken bij het reageren op zelfmoordmeldingen. De belangrijkste taak is het waarborgen van de veiligheid van alle betrokkenen, waaronder de persoon in crisis, omstanders en de agenten zelf. Daarnaast heeft de politie de taak om de situatie te beoordelen en om hulpdiensten te betrekken wanneer nodig.

3. Specifieke taken van de politie bij zelfmoordmeldingen

Veiligheid waarborgen

Dit is altijd de eerste prioriteit. De agenten moeten ervoor zorgen dat er geen onmiddellijk gevaar is voor de persoon in crisis of voor anderen in de omgeving. Dit kan betekenen dat ze moeten ingrijpen om iemand te beletten zichzelf of anderen schade toe te brengen.

Beoordeling van de situatie

Zodra de onmiddellijke veiligheid is gewaarborgd, moet de politie de situatie beoordelen. Dit omvat het beoordelen van de geestelijke gezondheid van de persoon, het bepalen van de ernst van de dreiging en het inschatten van de behoefte aan verdere hulp.

Verbinding maken met hulpdiensten

In veel gevallen zal de politie een beroep moeten doen op andere diensten, zoals medische hulpdiensten of gespecialiseerde geestelijke gezondheidsdiensten. Het kan ook nodig zijn om contact op te nemen met familieleden of andere ondersteunende individuen.

4. Opleiding van politie bij zelfmoordmeldingen

Standaard politieopleiding

Elke politieagent krijgt een basistraining die hem of haar voorbereidt op een breed scala aan situaties, inclusief crisissituaties. Deze training omvat vaak aspecten van geestelijke gezondheidsbewustzijn en crisisinterventie.

Specifieke opleiding voor zelfmoordmeldingen

Sommige politiekorpsen bieden gespecialiseerde opleidingen aan die specifiek gericht zijn op het omgaan met zelfmoordmeldingen. Deze kunnen inzicht geven in de specifieke risicofactoren en waarschuwingssignalen van zelfmoord, evenals technieken voor het omgaan met personen in crisis.

5. Uitdagingen en dilemma’s bij het reageren op zelfmoordmeldingen

Ethiek en privacy

Een van de moeilijkste aspecten van het reageren op zelfmoordmeldingen is het balanceren tussen het recht op privacy en de noodzaak om levens te redden. Wanneer moet de politie ingrijpen? En hoe ver kunnen ze gaan in het inbreuk maken op de privacy van een individu in het belang van hun veiligheid?

Risico voor de politie

Een andere grote uitdaging is het persoonlijke risico voor de politieagenten. Zelfmoordmeldingen kunnen uiterst onvoorspelbare en gevaarlijke situaties zijn, en agenten moeten vaak snel handelen onder hoge stress en emotionele druk.

6. Casestudy: Effectieve interventie bij een zelfmoordmelding

Om de effectiviteit van de politie te illustreren, kunnen we kijken naar een recente casestudy. In dit geval kwam een oproep binnen over een man die dreigde van een brug te springen. Dankzij de snelle reactie van de politie, de juiste beoordeling van de situatie en de succesvolle betrokkenheid van geestelijke gezondheidsexperts, kon de man veilig van de brug worden gebracht.

7. Casestudy: Problemen bij interventie bij een zelfmoordmelding

Helaas zijn niet alle interventies even succesvol. In een ander geval werd de politie opgeroepen voor een man die dreigde zichzelf van het leven te beroven. Ondanks de inspanningen van de politie escaleerde de situatie en de man overleed. Dit soort gevallen benadrukt de complexiteit en onvoorspelbaarheid van zelfmoordmeldingen en de enorme uitdagingen die de politie moet aangaan bij het reageren op deze situaties.

8. Hoe de politie haar aanpak bij zelfmoordmeldingen kan verbeteren

Betere opleiding

Hoewel veel politiekorpsen al gespecialiseerde opleidingen aanbieden, is er altijd ruimte voor verbetering. Meer nadruk op de signalen van zelfmoord, gesprekstechnieken en de beschikbare hulpbronnen kan de effectiviteit van de politie bij het reageren op zelfmoordmeldingen verbeteren.

Meer middelen

De politie is vaak onderbemand en overwerkt, wat hun vermogen om effectief op zelfmoordmeldingen te reageren, kan belemmeren. Het verstrekken van meer middelen, zoals personeel, uitrusting en ondersteunende diensten, kan helpen.

Betere coördinatie met geestelijke gezondheidsdiensten

Een nauwere samenwerking en betere communicatie tussen de politie en geestelijke gezondheidsdiensten kan ook bijdragen aan betere resultaten. Door elkaar te informeren en samen te werken, kunnen deze twee groepen hun gecombineerde expertise gebruiken om mensen in crisis beter te helpen.

9. Conclusie

Het reageren op zelfmoordmeldingen is een belangrijke en uitdagende taak voor de politie. Hoewel er altijd ruimte is voor verbetering, doen veel politiekorpsen hun uiterste best om deze gevoelige situaties te behandelen met de grootst mogelijke zorg en professionaliteit. Door voortdurende opleiding, voldoende middelen en betere coördinatie met geestelijke gezondheidsdiensten, kan de politie haar cruciale rol bij het reageren op zelfmoordmeldingen nog effectiever vervullen.

10. FAQ

1. Wat moet ik doen als ik een zelfmoordmelding ontvang? Als je een zelfmoordmelding ontvangt, is het belangrijk om de persoon serieus te nemen en onmiddellijk hulp te zoeken. Bel de politie of een hulplijn voor zelfmoordpreventie.
2. Hoe wordt de politie opgeleid om te reageren op zelfmoordmeldingen? Politieagenten krijgen een standaardopleiding die hen voorbereidt op het omgaan met crisissituaties, waaronder zelfmoordmeldingen. Daarnaast bieden sommige korpsen gespecialiseerde opleidingen aan die zich specifiek richten op het reageren op zelfmoordmeldingen.
3. Wat zijn enkele uitdagingen voor de politie bij het reageren op zelfmoordmeldingen? Enkele van de uitdagingen zijn de balans vinden tussen het recht op privacy en de noodzaak om levens te redden, evenals het persoonlijke risico voor de politieagenten.
4. Hoe kan de politie haar aanpak bij zelfmoordmeldingen verbeteren? Verbeteringen kunnen onder meer bestaan uit betere opleiding, meer middelen en betere coördinatie met geestelijke gezondheidsdiensten.
5. Wat gebeurt er na een zelfmoordmelding bij de politie? De politie zal de situatie beoordelen, veiligheidsmaatregelen nemen en indien nodig contact opnemen met hulpdiensten of familieleden. In sommige gevallen kan de persoon in crisis naar een veilige locatie worden gebracht voor verdere hulp.

Ga jij staan?Ga jij staan?

Systemisch werk betekend dat je mag gaan staan. Op uitnodiging of eigen initiatief. Staan voor iets of iemand. Of iemand anders gaat staan voor jou. Maar ga jij ook voor jezelf staan?

Durf jij voor jezelf te gaan staan? Met alles wat je voelt, wat je denkt, wat je verlangt, wat je wil. Durf jij die dingen te uiten of navolging te geven? Zonder jezelf te veroordelen. Of zelfs met je eigen oordeel. Maar dat er dan laten zijn. Of met angst. Voor het oordeel van een ander. Angst voor onbegrip. Angst om verlaten te worden. 

Durf jij voor jezelf te gaan staan als je in je eentje bent? Of in een menigte? In een intieme setting? Als je iets wil zeggen of doen maar je twijfelt, je vind het spannend. Bijvoorbeeld iemand wijzen op fouten of juist op hun kwaliteit. Durf je dan te gaan staan voor die twijfel, voor die spanning? Durf je te gaan staan voor je mening of je oordeel over een persoon of situatie. Of durf je juist te kiezen voor stilte. Voor afstand, voor ruimte. 

Durf jij letterlijk in je eigen schoenen te gaan staan? Schoenen die je misschien nog nooit hebt gedragen. Waar je toen, lang geleden een intentie voor hebt gezet. Omdat je iets voelde, iets dacht, iets wilde, iets verlangde. Misschien wilde je gaan sporten. Dansen of toneelspelen. Zang of gitaarles volgen. Of die ene reis maken, die leuke persoon bezoeken of bij het graf van die dierbare langs. Of toch die snelle auto kopen. Of dat grote huis. 

Ik nodig je uit om denkbeeldig in die schoenen te gaan staan. Met je ogen open of dicht, wat jij prettig vind. Stap met die schoenen in die auto of loop dat huis binnen. Of loop dat podium op of het vliegtuig binnen. Neem de tijd. Wees je bewust van die schoenen, je omgeving en jezelf. En kijk maar eens wat er in je opkomt. Kijk maar wat er gebeurt. Durf te blijven staan. Met alle gedachten, gevoelens en emoties die in jouw verschijnen zolang je daar staat.

Gaat de oefening lekker voor je gevoel? Of vind je het lastig? Om te zien of te voelen als je daar staat. Voel je weerstand? in de vorm van bijvoorbeeld angst of twijfel? Of verdriet? Is er een oordeel? Of een andere gedachte die de oefening lijkt te verstoren? Wat is die gedachte dan? Is die waar, is die helpend? Kun je dat wat je denkt echt weten? Of weet je het niet meer en is alles verwarrend? En kun je dat er dan ook laten zijn terwijl je daar staat?

Er kan in deze oefening heel weinig of een hoop gebeuren. Misschien worden je dingen duidelijk. Kun je er na een beslissing nemen of juist nog even uitstellen omdat je nog meer wilt onderzocht. En mocht je er echt niet uit komen…kun je altijd een afspraak met mij maken 

Het even niet meer wetenHet even niet meer weten

Het even niet weten.

Het overkomt mij nog wel eens.
Ook in deze, roerige periode, waarin ik momenteel zit.
Er is veel in beweging, in mij en om mij heen.
En dan kom ik nog wel eens situaties tegen waarin ik het even niet weet.

Dan weet ik soms niet wat te doen, wat te beslissen, te zeggen. Ik vind even geen verklaringen voor mijn gevoelens en mijn gedachten. Of voor de gevoelens en gedachten van anderen. Af en toe schiet ik dan in een lichte paniek. Raak ik wat verward. Mijn reactie is vaak dat in mijn hoofd ga zitten en verstil. Het onbewustzijn, het denken neemt dan even volledig bezit van mij.

Het hoofd doe dat graag, de regie nemen en er een heel verhaal van maken. Twijfel, angst, oordelen in allerlei vormen en maten worden door het ego aangehaald, om maar tot een soort van besluit te komen. Op zoek naar zekerheid en controle. Een verhaal, vaak gebaseerd op ervaringen uit het verleden. En daar zit dan ook vaak de hiaat. Als ik in mijn hoofd zit betekent dat, dat ik niet in het nu bent. In mijn hoofd zitten is vasthouden aan oude ervaringen waardoor ik niet meer goed kan zien wat er nu werkelijk gebeurt. De situatie kan voor mijn ogen veranderen en ik heb het dan niet eens door.

Waar ik op dat soort momenten dan aan vast houd is dat het eigenlijk oké is dat ik het niet weet. Ik mag me beseffen dat ik niet alles weet. En dat ik mag leren. En in dit proces van leren, fouten mag maken. Met deze helpende gedachten neem ik al een hoop niet-helpende gedachten en gevoelens weg. Ik hoef niet in de stress te schieten als ik het niet weet. Maar ook als ik wel in paniek raak, zeg ik tegen mezelf dat dit oké. Want deze reactie komt voort uit een lichaamseigen overlevingssysteem dat bedoeld is ons te beschermen. Een bepaalt deel van ons brein, het zoogdierbrein, is hierin trainbaar. En daar is het ook waarin we verandering in bewustzijn kunnen creëren.

Daar mogen we ons beseffen dat het “even niet meer weten” eigenlijk helemaal oké is.

MisbruikMisbruik

Daar zat ik dan. Midden in mijn eigen opstelling. Een opstelling om inzicht te krijgen in het onverklaarbare, maar oh zo grote verdriet, dat al een tijdje af en toe in mij naar boven kwam. De keren dat dit verdriet in mij getriggerd werd, uitte dat zich in intens huilen. Omdat er een woord werd uitgesproken, of een gevoel werd omschreven, of er iets gebeurde… Onwillekeurig. Telkens weer vroeg ik me af waarom ik dit voelde, en waar het vandaan kwam. Tot deze avond, waarin ik de kans kreeg het op te stellen om er inzicht in te krijgen.

Ik zat op de stoel die het verdriet representeerde. Ik zat niet in het verdriet, maar er op. Wat ik voelde, bleek niet van mij te zijn. Wat gezien wilde worden, was het collectieve verdriet van vrouwen die slachtoffer zijn of waren geweest van misbruik. In welke vorm dan ook.

Wat me vooral raakte was de intensiteit ervan, hoe omvangrijk het voelde.

Ik zat op de stoel die het verdriet representeerde. Ik zat niet in het verdriet, maar er op. Wat ik voelde, bleek niet van mij te zijn. Wat gezien wilde worden, was het collectieve verdriet van vrouwen die slachtoffer zijn of waren geweest van misbruik. In welke vorm dan ook.

Wat me vooral raakte was de intensiteit ervan, hoe omvangrijk het voelde.

In de opstelling zag ik, hoe moeilijk slachtoffers het hebben om naar buiten te komen. Om de schaamte voorbij te gaan. Om daarna opgeslagen pijn, woede en verdriet toe te kunnen laten. Om zo langzaam maar zeker kleine stapjes te maken in een proces van heling. Om zo te voorkomen dat slachtoffers geen daders worden. Een ontzettend beangstigend proces, wat de meesten niet alleen kunnen. Omdat er zo ongelofelijk veel emoties en gevoelens bij komen kijken.

In de opstelling verscheen ook een andere kant. De zwijgende vrouwen. Deze vrouwen wisten van het bestaan van het misbruik af. Of ze hadden het gezien of gehoord, direct of indirect. Of ze wisten het vanuit hun essentie, hun vrouwelijke weten. Maar uit angst durfden deze vrouwen niet te spreken of in opstand te komen. Tegelijkertijd probeerden deze vrouwen er zo goed mogelijk te zijn voor hun ‘zusters’. Naast angst, voelde ik ook liefde en medeleven van deze vrouwen.

Ik zag wat beide representanten nodig hadden. Ruimte, waarin vertrouwen en veiligheid gewaarborgd was. Waarin ze gezien werden en zonder oordeel en angst hun verhaal konden doen. Ruimte waarin er toestemming gegeven kon worden aan hen die dit konden bieden, om ze bij te staan. Om er voor ze te zijn in momenten dat ze het even niet meer alleen konden.

Toen deze ruimte ontstond, kwamen beide representanten zelf in beweging. Ze stapten in deze ruimte. Aarzelend, nog met enige spanning. Maar toch kwamen ze in beweging. Omdat ze gezien en gehoord wilden worden. Ze wilden zich uiten, hun littekens laten zien. Op die manier kon de pijn en woede en het verdriet omgezet worden in rust en ruimte. Ruimte voor liefde en zachtheid. Er volgden diepe zuchten van opluchting. Er was meer ruimte om te ademen.

Ik voelde opnieuw de omvang van dit trauma en besefte me dat elke handreiking naar deze vrouwen (en ook mannen) een druppel op een gloeiende plaat is. En door de hele opstelling heen en ook nu weer, voel ik hoe precaire het onderwerp is. Hoe kwetsbaar deze mensen zich voelen. Maar dit mag ons er niet van weerhouden om hierin iets te willen betekenen. Als iemand hierin om hulp vraagt. Om dan die ruimte te zijn.

Want angst sluit af, maar liefde opent.

OerinstinctOerinstinct

De winter is begonnen. En voor mij betekend dat verandering, beweging. We komen van een periode waarin er veel licht en warmte was. Van een periode van veel beweging en rumoer waarin we hard gewerkt hebben om te zaaien en te oogsten. Onze voorraden hebben aangelegd. Hebben verzameld. Waarin we veel buiten zijn geweest en daar hebben geleerd en gespeeld. Waarin we hebben gebouwd, gerepareerd en verbeterd. Zowel onze fysiek als onze geest weet vanuit een oerinstinct precies wat er in die periode nodig is. En heeft dat zo goed mogelijk gedaan.

En nu zijn wij in transitie. Zoals altijd in beweging. Met onze ervaringen uit vorige jaren. Met onze voorbereidingen uit deze zomer. Bewuste en onbewuste processen zijn gaande in ons lijf en onze geest. Dit oer instinctieve proces brengt ons op de manier die nodig is om ook deze komende winter weer aan te gaan.

Een periode van meer duisternis en de koud. Waarin we minder bewegen om energie te sparen. Waarin we, soms geholpen door een dempende laag sneeuw, meer rust en stilte mogen ervaren. Die ons meer binnen houd, waar we het licht en de warmte mogen gaan opzoeken. Bij onszelf en elkaar. En in rust kunnen teren op onze voorraden. Waarin we kunnen profiteren van het werk aan onze huizen en structuren. Alles vanuit dat ene oerinstinct…overleven.

En terwijl ik dit schrijf vraag ik me af hoeveel we nu nog werkelijk naar dit oerinstinct luisteren. In hoeverre dat nog mogelijk is. Met al onze slimme, praktische, innovatieve uitvinden die we gedaan hebben de afgelopen eeuwen? Waarin we van de nacht een dag kunnen maken. Waarin we zogenaamd 24/7 met elkaar verbonden zijn. Waarin creatieve breinen ons voorzien van alle gemakken en ons wijzen op alle gevaren en overal een oplossing voor hebben. Zijn we met ons prachtige cognitieve brein de “overleving” niet een beetje voorbij geschoten? En dan bedoel ik niet globaal maar vooral op persoonlijk vlak. Waar het voor jou en mij nog enigszins overzichtelijk is. Waarin en wanneer worden we nog uitgedaagd op een manier die er echt toe doet?

Als ik zo klaar ben met deze blog ga ik verder met mijn lijstje benodigdheden voor een weekend solo kamperen. In de natuur met zo weinig mogelijk luxe. Met kou en duisternis. En een periode van vasten.Om mezelf fysiek en geestelijk uit te dagen. Om te prikkelen. Om te leren. Te mogen voelen en ervaren. En hopelijk dat oerinstinct even echt wakker te schudden.

P.S.

Deze blog schrijf ik overigens op mijn chromebook en dat lijstje benodigdheden staat in de cloud en ga ik zo bewerken vanuit mijn telefoon…met een kop warme chocolademelk en een stroopwafel ?

Marcel