Het verhaal van Eva Kor en haar tweelingzus Miriam.
Eva en Miriam Kor worden in 1944, op 10 jarige leeftijd, samen met enkele familieleden, gedeporteerd naar Auschwitz. Net als zo’n 1500 andere tweelingen krijgen ze daar de “exclusieve aandacht” van de nazi’s. Na gescheiden te zijn van hun moeder komen ze terecht in het sinistere tweelingen project, geleid door Joseph Mengele. Ze ondergaan medische experimenten waarbij ze onder andere meermalen in de week geïnjecteerd met onbekende vloeistoffen en meerdere uren worden opgesloten in koude ruimtes. Ziekte, dood en verderf zijn er orde van de dag. Ze zien, horen en ervaren dingen die je als 10 jarige niet zou mogen meemaken.
Ook na de bevrijding uit het kamp blijft haar leven verbonden aan dat wat er zich die 10 maanden in het kamp auschwitz heeft afgespeeld. Hun lichamen vertonen veel mankementen, fysiek en mentaal. Eva volgt en getuigd in vele processen die lopen tegen nazi’s die werkzaam waren in het kamp. Zelf zocht ze actief naar andere kinderen die ook slachtoffer waren geweest van de experimenten in Auschwitz. Ze doet veel aan educatie over de oorlog en geeft rondleidingen in het kamp zelf.
Het delen van haar ervaringen, haar educatieve werk en haar aandeel in de processen tegen de mannen en vrouwen die werkzaam waren in het kamp, waren een belangrijke bijdrage aan de collectieve en individuele heling van de trauma’s. Maar voor Eva zelf kwam echte heling pas toen ze zich bereid voelde om haar “beulen” te vergeven. Dit decennia lang durende proces bracht haar echte vrijheid toen in 2015 naar duitsland afreisde voor het proces tegen Oskar Gröning, de “boekhouder van Auschwitz”.
Het delen van haar ervaringen, haar educatieve werk en haar aandeel in de processen tegen de mannen en vrouwen die werkzaam waren in het kamp, waren een belangrijke bijdrage aan de collectieve en individuele heling van de trauma’s. Maar voor Eva zelf kwam echte heling pas toen ze zich bereid voelde om haar “beulen” te vergeven. Dit decennia lang durende proces bracht haar echte vrijheid toen in 2015 naar duitsland afreisde voor het proces tegen
Oskar Gröning, de “boekhouder van Auschwitz”.
Ze sprak hardop uit dat ze de mensen die haar dit hadden aangedaan kon vergeven. En ze gaf Oskar Gröning een knuffel en bedankte hem voor zijn openhartigheid na al die jaren. Ze omschrijft haar handelen als “een daad van zelfheling. Pijn werd van mijn schouders getild. Ik was niet langer een slachtoffer van Auschwitz. Geen gevange meer van mijn tragische verleden. Ik kan niet veranderen wat daar is gebeurt maar ik kan wel veranderen hoe ik er nu mee om ga. Ik was eindelijk vrij”
Ze sprak hardop uit dat ze de mensen die haar dit hadden aangedaan kon vergeven. En ze gaf Oskar Gröning een knuffel en bedankte hem voor zijn openhartigheid na al die jaren. Ze omschrijft haar handelen als “
een daad van zelfheling. Pijn werd van mijn schouders getild. Ik was niet langer een slachtoffer van Auschwitz. Geen gevange meer van mijn tragische verleden. Ik kan niet veranderen wat daar is gebeurt maar ik kan wel veranderen hoe ik er nu mee om ga. Ik was eindelijk vrij”
Wrok, wraak, woede of boosheid jegens een situatie of persoon zorgd ervoor dat je op een destructieve manier verbonden blijft. Het verzet in jou maakt je een gevangene van de situatie. Zo zul je intrinsiek altijd slachtoffer blijven van dat wat jouw is aangedaan of is overkomen.
Inzien dat aan de geschiedenis niks meer veranderd kan worden, erkennen dat het allemaal echt is gebeurt, zijn de eerste stappen naar dit loskomen. En als het nodig is, zal er een moment komen dat je mag en kan vergeven. Dan weet je dat het nodig is. Vergeving betekent niet dat je goedkeurt wat jouw is aangedaan. Het betekent niet dat je geen pijn of verdriet meer zult ervaren. Het betekent niet dat je niet meer geraakt wordt door verhalen van anderen. Het is onderdeel van een proces dat je vrij maakt van excessieve, destructieve, veroordelende gedachten en gevoelens. Dat proces kan, zoals in Eva haar geval, een leven lang duren. Maar het maakt je vrij.